کاربرد داستان‌گویی به عنوان یک ابزار برنامه‌ریزی ارتباطی برای شناسایی و تفسیر ارزش‌های محیط‌زیستی، نمونه مطالعاتی استان یزد

هدف این پژوهش معرفی روش داستان‌گویی به عنوان یک ابزار برنامه‌ریزی ارتباطی برای درک مشترک و یادگیری دو طرفه برنامه‌ریز و جامعه محلی در مورد ارزش‌های محیط‌زیستی و کاربرد آن‌ها به عنوان اصول و معیارهای برنامه‌ریزی محیط‌زیستی است. داستان‌گویی برای شناسایی ارزش‌های محیط‌زیستی ساکنین چهار روستای خورمیز، تنگ چنار، سرو، بهادران واقع در شهرستان مهریز استان یزد استفاده شده است. از طریق گفتگوهای غیررسمی، خاطرات، داستان‌ها و روایتهای جامعه بازخوانی و ارزش‌های محیط‌زیستی آن‌ها با کمک مردم استخراج شد. همچنین، شکل‌ها، اقدام‌ها و رفتارهای محیط‌زیستی دوستانه مردم برای انتقال ارزش‌ها از سطح ژرف ‌ساختی ذهن به سطح رو ساخت در واقعیت شناسایی شد. با توجه به شرایط اقلیمی دشوار و بر اساس سیستم باورها و شناخت واقعی جوامع از محیط‌زیست، ارزش‌هایی چون هماهنگی با طبیعت و کمترین اختلال در نظم‌های طبیعی، زیر بنای رفتار با محیط قرار گرفته که در عمل منجر به توسعه‌های نوآورانه و سازگار با محیط‌زیست شده است. توسعه‌هایی آشنا مثل قنات و یخچال تا سایر رفتارهای روزمره‌ای که ارزش‌های محیط‌زیستی جامعه را دلالت می‌کند. مشخص شد که داستان‌گویی امکان پیوند بین ارزش‌های محیط‌زیستی جامعه و راه‌حل‌های برنامه‌ریزی محیط‌زیست را فراهم می‌کند و به خوبی می‌تواند در قالب فرایند برنامه‌ریزی حرفه‌ای جای گیرد.